Di pangkaraniwang na araw, mababa at Tila nawawalan na ako ng kusang loob.
Na ang sigla ay biglang naglaho at kusang nagtago.

Hindi ko na mahanap ang sarili ko.
Halos araw-araw Kong tinatanong, "Ako pa ba talaga ito?"
Nawalan na ako ng pandama, manhid na katulad ng isang patay na wala ng buhay.

Sobrang lumbay, marahas ang mundo kaya'y gusto ko nang mamatay.

Nang makakita ako ng papel at panulat sa mesa.
Dali-Dali akong nagpunta at kinuha ang mga ito.

Mabigat ang aking mga kanay, Nawalan na ito ng buhay, sapagkat sa bawat araw, lupit ng mga tao ang aking nakakasabay.

Sinimulan ko ang pagsulat, wala na akong plano sa hinaharap.
Mas gusto ko ng mamahinga sapagkat, sarili ko'y nanghihina na.
Sa aking pagsulat ng Takata, kawangis ko ang isang makata.
Galing sa kaloob looban ang ang bawat salitang aking nagagawa.

"Paalam ma, Pa, Pasensya na. Hindi ko na talaga Kaya."

Sa paglagay ko nang tuldok.
Tulad ng isang taong binawian ng buhay, dumilim ang bawat sulok ang bahay.

Unti-unti na akong binalot ng kadiliman at ang HULING SULAT na aking iniwan. Sana ay kanilang mahimigan.