Sa isang bayan, ang bawat tahanan,

Sa hamon ng buhay na dire-diretso ang agos

Kada segundo ay iba’t ibang laban,

Kada perang nawala, pag-asa’y nasusunog nating mga titulo . Taon-taon hindi na kapansanan,

Hanggang sa dumating ang buhay na walang pag-subok na kinakanta,

Sa ano man aspeto sa pera’y kusang nagda-diablo na may mga mentalidad,

Sa digmaan ng bulsa at puso hanggang sa anong edad.

Bawat hirap, sa puso’y naglalakbay,

Kalungkutan at lungkot, pilit itinatago,

Ngunit ang pagod ng katawan, hindi mapigilan,

Ng gabi’t araw, kahirapan ay abot-langit.

Bilang pagkakaayam, sa salapi’y nababalot,

Sa bawat singkong buhol, kaisipan ay nagugulumbot,

Kalusugan ay nahahapis, pagod na sa pag-agos ng mga luha,

Sa ngitngit ng kawalan ng pag-asa, buhay ay nababalot ng gusot.

Sa gitna ng unos, tayo ay may liwanag,

kapit bisig, sama-sama lumalaban,

sa bawat galaw, pag-asa ay hinahalina,

at kabuhayan at kalusugan ay natutupad sa pagmamahalan.

Kaya’t huwag nating makalimutan lumipas man ang taon,

sa tahanan at sa kalusugan hindi matimbang ang salapi,

kapit-bisig kami, sama-sama kami lumalaban,

sa pagmamahalan maaabot ang tagumpay.